JABŁKO W RĘKU ADAMA 2014
- Inicjacja mężczyzny – dwie walki
Gotowość na
inicjację:
Inicjacją
mężczyzny jest stoczenie walki. Jest on gotów dopiero wtedy, gdy osiąga
dojrzałość. Czym jest dojrzałość? Dzieci i młodzieńcy kierują się filozofią
przyjemności. W swoich wyborach podążają za tym co przyjemne. Niektórzy nawet w
życiu dorosłym nie zmieniają tej filozofii, a jedynie obiekty pożądań. Dojrzałość
rodzi się w momencie, gdy filozofia przyjemności zostaje zastąpiona filozofią
czynienia rzeczy właściwych.
Walka pierwsza – wróg
zewnętrzny (Dawid i Goliat)
„I oto, gdy wstał Filistyn, szedł i zbliżał
się coraz bardziej ku Dawidowi, Dawid również pobiegł szybko na pole walki
naprzeciw Filistyna. Potem sięgnął Dawid do torby pasterskiej i wyjąwszy z niej
kamień, wypuścił go z procy, trafiając Filistyna w czoło, tak że kamień utkwił
w czole i Filistyn upadł twarzą na ziemię. Tak to Dawid odniósł zwycięstwo nad
Filistynem procą i kamieniem; trafił Filistyna i zabił go, nie mając w ręku
miecza.” (1 Sm 17,48-50)
Każdy w
życiu powinien stanąć do walki o jakąś słuszną sprawę, mieć swoje Westerplatte
jak mówił Jan Paweł II. Jest to walka przełomowa o sprawy najbardziej
fundamentalne, gdyż o inne nie warto stawać do boju.
Inicjacja
mężczyzny to przekraczanie samego siebie, stanięcie oko w oko z wrogiem
silniejszym, tak jak Dawid stanął przed Filistynem Goliatem. W każdym czasie są
rzeczy wymagające takiej postawy (w dzisiejszych czasach np. walka o ochronę
nienarodzonych dzieci – sprawa fundamentalna, w której wróg jest silniejszy).
Walka z
wrogiem silniejszym nie oznacza rzucania się z motyką na słońce. Musimy mieć
świadomość własnej siły tak jak był tego świadomy Dawid:
„Saul odpowiedział
Dawidowi: "To niemożliwe, byś stawił czoło temu Filistynowi i walczył z
nim. Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości". Odrzekł
Dawid Saulowi: "Kiedy sługa twój pasał owce u swojego ojca, a przyszedł
lew lub niedźwiedź i porwał owcę ze stada, wtedy biegłem za nim, uderzałem na
niego i wyrywałem mu ją z paszczęki, a kiedy on na mnie napadał, chwytałem go
za szczękę, biłem i uśmiercałem. Sługa twój kładł trupem lwy i niedźwiedzie,
nieobrzezany Filistyn będzie jak jeden z nich, gdyż urągał wojskom Boga
żywego".” (1 Sm 17,33-36)
Naszą siłą jest świadomość bycia dzieckiem Boga, który o nas
się troszczy, świadomość słusznej sprawy zgodnej z Jego wolą oraz świadomość
ostatecznej wygranej, którą nam zapewnił Jezus w swojej ofierze. Jednak warto
na wzór Dawida uczestniczyć wcześniej w mniejszych walkach, aby każda z nich
przygotowywała nas na tą jedną największą.
Walka druga – wróg
wewnętrzny (Dawid i Saul)
„Ludzie Dawida rzekli
do niego: "Właśnie to jest dzień, o którym powiedział ci Pan: Oto Ja
wydaję w twe ręce twojego wroga, abyś z nim uczynił, co ci się wydaje
słuszne". Dawid powstał i odciął po kryjomu połę płaszcza Saula. Potem
jednak zadrżało serce Dawida z powodu odcięcia poły należącej do Saula. Odezwał
się też do swych ludzi: "Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego
czynu przeciw mojemu panu i pomazańcowi Pańskiemu, bym miał podnieść rękę na
niego, bo jest pomazańcem Pańskim". Tak Dawid skarcił swych ludzi i nie
pozwolił im rzucić się na Saula.” (1 Sm 24,5-8)
O ile walka
z wrogiem zewnętrznym dotyczy bardziej spraw tego świata, o tyle druga walka ma
na celu wartości ponadczasowe. Wrogiem wewnętrznym jest tu świat duchów
(własnych słabości, egoizmu, ducha zemsty, miłości własnej). Pismo Święte
wymienia trzech podstawowych wrogów: pożądliwość ciała (dążenie do zaspokajania
żądz ciała), pożądliwość oczu (nieuporządkowane pragnienie rzeczy tego świata),
pycha żywota (Szatan, czyli wynoszenie się ponad innych). Dawid musiał stoczyć
wewnętrzną walkę, aby nie zabić Saula, który realnie mu zagrażał. Wybrał
posłuszeństwo Bogu i szacunek dla osoby Saula, którego sam Bóg namaścił na
króla.
„Nie toczymy bowiem
walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom,
przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na
wyżynach niebieskich.” (Ef 6,12)
Walka
Dawida była prototypem walki Jezusa z Szatanem podczas kuszenia na pustyni.
Jezus w swojej miłości poszedł nieskończenie dalej, stoczył kolejną i
ostateczną walkę, oddał siebie na śmierć krzyżową. Doskonała miłość oddała
doskonałą ofiarę – samego Syna Bożego.
Jak
rozeznać wroga wewnętrznego?
„Niech ta Księga Prawa
będzie zawsze na twych ustach: rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle
spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie ci się i
okaże się twoja roztropność.” (Joz 1,8)
Odpowiedź znajdziemy w Piśmie Świętym prowadzeni przez Ducha
Świętego i kierowani nauką Kościoła Katolickiego, w którym to Pismo nabierało
kształtu.
Radykalizm świętości
„Potem donośnie, tak
że ja słyszałem, wołał On: "Zbliżcie się, straże miasta, każdy z
niszczycielską bronią w ręku!" I oto przybyło sześciu mężów drogą od
górnej bramy, położonej po stronie północnej, każdy z własną niszczycielską
bronią w ręku. Wśród nich znajdował się pewien mąż, odziany w lnianą szatę, z
kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z brązu. A
chwała Boga izraelskiego uniosła się znad cherubów, na których się znajdowała,
do progu świątyni. Następnie zawoławszy męża odzianego w szatę lnianą, który
miał kałamarz u boku, Pan rzekł do niego: "Przejdź przez środek miasta,
przez środek Jerozolimy i nakreśl ten znak TAW na czołach mężów, którzy
wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi".
Do innych zaś rzekł, tak iż słyszałem: "Idźcie za nim po mieście i
zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! Starca,
młodzieńca, pannę, niemowlę i kobietę wybijajcie do szczętu! Nie dotykajcie
jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak. Zacznijcie od mojej
świątyni!" I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed świątynią.
Następnie rzekł do nich: "Zbezcześćcie również świątynię, dziedzińce
napełnijcie trupami!" Wyszli oni i zabijali w mieście.”
(Ez 9, 1-7)
Widzenie
proroka Ezechiela ma dla nas wartość symboliczną. Miasto jako symbol duszy,
musi zostać oczyszczone z wszelkiego zła: zarówno starca (zakorzenione grzechy,
nałogi) jak i niemowlęcia (rodzące się nowe grzechy). Mąż z kałamarzem u boku
to symbol Ducha Św. wskazujący znakiem TAW nasze cnoty a w szczególności żal za
grzechy. Sześciu mężów to wola duszy człowieka przechodzącego oczyszczenie.
Starcy przed świątynią, to synonim najcięższych grzechów – bałwochwalstwa.
Świątynia, która ma być zbezczeszczona to miejsce oddawania czci bałwochwalczej
(bożki tego świata), które musi zostać zniszczone, aby się narodziła nowa świątynia
– miejsce zamieszkania Boga. Tak samo Jezus uczynił ze świątynią w Jerozolimie:
„Wówczas sporządziwszy
sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i
woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy
sprzedawali gołębie, rzekł: "Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca
targowiska!"” (J 2,15-16)
Sprzymierzeńcy wroga
Trzem naszym głównym wrogom wyżej wymienionym tj.
pożądliwości ciała, pożądliwości oczu i pysze żywota, służą niczym giermkowie
cztery namiętności, których pokonanie uprości nam walkę. Wg św. Jana od Krzyża
są to: radość, smutek, nadzieją i lęk. Nie należy ich mylić z poruszeniami
duszy czy cnotami, które są czymś pozytywnym jak radość czy nadzieja. Chodzi tu
o wymiar nieuporządkowanych namiętności.
Radość i smutek to dwie skrajne namiętności dotyczące
teraźniejszości. Jest to stan, przez który dusza cieszy się ze zdobycia
pożądanego obiektu lub smuci z powodu utraty. Nadzieja i lęk to z kolei dwie skrajności
dotyczące przyszłości. Tutaj zachodzi oczekiwanie jakiegoś pożądanego dobra lub
lęk przed przyszłą stratą. Dwie pierwsze namiętności odkrywają nam jak na dłoni
nasze nieuporządkowane przywiązania. Dwie kolejne są bardziej zakamuflowane i
potrafią zatruć nasze teraźniejsze funkcjonowanie ciągłym oczekiwaniem na nowe.
Jak je pokonać? Doskonałą miłością, która wszystko oddaje i
niczego nie oczekuje oraz cierpliwością, która jest niezbędna we wzrastaniu w
miłości.
Cierpliwość zwycięża
Nie trwóż się, nie
drzyj
Wśród życia dróg,
Tu wszystko mija,
Trwa tylko Bóg.
Cierpliwość przetrwa
Dni ziemskich znój,
Kto Boga posiadł
Ma szczęścia zdrój:
Bóg sam wystarcza.
(św. Teresa od Jezusa)
Broń duchowa:
-Modlitwa
(otwarcie się na pomoc i współpracę Boga) [Łk 11, 1-4]
-Krew Jezusa
(ogłaszanie mocy i wzywanie na pomoc) [Ap 12,11]
-Imię Jezus (wezwania
Imienia Jezus) [Dz 4,12][Flp 2,9]
-Słowo Boże
(miecz Ducha Świętego) [Ef 6,17][2 Tm 3,16][2 P 1,20]
-Chwała Boża
(oddawanie chwały Bogu i uwielbienie) [Ps 47, 2-4]
-Wiązanie i
rozwiązywanie (wiązanie zła i rozwiązywanie dobra w sytuacjach życiowych
mocą błogosławieństwa) [Mt 16,19][Rz 12,21]
-Dary Ducha Świętego
(dar mądrości słowa, umiejętność poznawania, dar wiary, łaska uzdrawiania, dar
czynienia cudów, proroctwo, rozpoznawanie duchów, dar języków, łaska
tłumaczenia języków) [1 Kor 12, 4-11]
-Zbroja duchowa
(prawda, sprawiedliwość, głoszenie dobrej nowiny, wiara, nadzieja zbawienia,
Słowo Boże) [Ef 6,11-17]
